AC Ace-Bristol (1956 – 61)
Κομψό, λιτό και απέριττο, το AC Ace με το που έκανε την εμφάνισή του έγινε ένα από τα πιο επιθυμητά οχήματα της εποχής του και έθεσε τις βάσεις για να λάβει μία περίοπτη θέση στο Πάνθεον της αυτοκίνησης.
Όπως «μαρτυράνε» τόσο το όνομά του, όσο και η εμφάνισή του, είναι η βάση που χρησιμοποιήθηκε για το πασίγνωστο AC Cobra.
«Ντυμένο» με ένα ελαφρύ σασί από κράμα μετάλλων του «έδιναν ζωή» δύο (κατά βάση) κινητήρες, ο 2.0 Bristol 100D2 και ο 2.6 Ford Zephyr. Αμφότεροι μπορούσαν να κινήσουν το ελαφρύ AC σβέλτα και δυναμικά.
Οι λάτρεις του Ac Ace θεωρούν τον δίλιτρο κινητήρα Bristol (ίδιο φορούσε και η BMW 328) πιο «κοντά» στην αρχική πρότυπη έκδοση του 1953, που ακούει στο όνομα Tojeiro και είχε και αυτό παρόμοιο κινητήρα.
Ο εξακύλινδρος Bristol των 1971cc με τα… τριπλά Solex καρμπυρατέρ, απέδιδε 105 bhp στις 5000 rpm ενώ υπήρχε και η δυνατότητα βελτίωσης που άγγιζε τους 125 bhp στις 5750 rpm.
Η μετάδοση γινόταν από ένα τεσσάρι κιβώτιο ταχυτήτων και υπήρχε η extra επιλογή για overdrive.
“Άσος”
Αρχικά ο «Άσος» είχε ταμπούρα εμπρός και πίσω, αλλά από το 1957 οι δίσκοι έκαναν την εμφάνισή τους στους εμπρός τροχούς ως extra επιλογή και αργότερα «μπήκαν» στον στάνταρ εξοπλισμό.
Η μέγιστη ταχύτητα άγγιζε τα 188 χιλιόμετρα ανά ώρα (επίδοση πολύ ικανοποιητική για την εποχή), τα πρώτα 100 χλμ ερχόντουσαν σε 9.1’’, ενώ τα 160 χλμ τα έπιανε σε 27.2’’.
Το αμάξωμα διακρινόταν για τις λιτές γραμμές. Είχαν τέτοια αρμονία που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Quentin Willson, “ήταν τόσο υπέροχες, όσο αυτές που βρίσκουμε σε «Ιταλίδες καλλονές» όπως η Alfa Romeo Giulietta Sprint”.
Τη βασική δομή του σασί την αποτελούσαν σωλήνες από ατσάλι ενώ το αμάξωμα ήταν κατασκευασμένο από φύλλα αλουμινίου. Το «περίγραμμα» στηρίχτηκε στις γραμμές της Ferrari 122 του 1949 και ίσως σε αυτό να οφείλεται (έστω και εν μέρει) η φινέτσα που θυμίζει… «Ιταλικά κομψοτεχνήματα».
Παρόλα αυτά, κάποιοι, με διαφορετική (όσον αφορά την εμφάνιση) άποψη, είχαν φτάσει στο σημείο να χαρακτηρίζουν το αμάξωμα του AC Ace ως… τρία κουτιά κολλημένα μεταξύ τους! Ένα κουτί για τον κινητήρα, ένα για τους επιβάτες και ένα για το χώρο αποσκευών. Όμως είναι αυτή η απλότητα των γραμμών του Ace που το κάνει τόσο θελκτικό στο μάτι και τόσο αγαπητό στις καρδιές των ανά τον κόσμο νοσταλγών των κλασσικών αυτοκινήτων.
Εσωτερικό
Το εσωτερικό ακολουθούσε την κομψότητα του εξωτερικού σχεδιασμού. Είχε όλα τα όργανα που απαιτούνταν από ένα αυτοκίνητο σαν το Ace. Στην πλειονότητά τους ήταν στρογγυλά, ενώ μπροστά από τον οδηγό και πίσω από το τιμόνι, δέσποζαν τα δύο μεγαλύτερα (στρογγυλά και αυτά) όργανα, που δεν ήταν άλλα από το ταχύμετρο και το στροφόμετρο. Στο εσωτερικό μέρος του κοντέρ υπήρχε και ένα ρολόι. Το τιμόνι το μοιραζόταν μαζί με το Austin Healey και το Daimler SP Dart και με δύο πλήρεις περιστροφές χρειαζόταν 11 μέτρα για μια αναστροφή.
Με τον κινητήρα να είναι τοποθετημένος όσο πιο πίσω ήταν εφικτό, το Ace είχε 18% περισσότερο βάρος στον πίσω άξονα. Οι αγωνιστικές του καταβολές του επέτρεψαν να καταγράψει μέση ταχύτητα 156km/h για λίγο πάνω από τα 3.781 χλμ του αγώνα των 24 ωρών του Le Mans το 1957. Η επίδοση αυτή είναι η ταχύτερη που έχει επιτευχθεί για αυτοκίνητα με κινητήρα Bristol.
Από τη γραμμή παραγωγής πέρασαν μόλις 463 αντικείμενα του πόθου και πολλά από αυτά “ταξίδεψαν” στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Το AC Ace στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής γνώρισε μεγάλη επιτυχία και η ζήτηση ήταν (τηρουμένων των αναλογιών) μεγάλη. Λέγοντας «τηρουμένων των αναλογιών» αναφερόμαστε τόσο στη μικρή παραγωγή του Ace όσο και στην εξαιρετικά υψηλή τιμή που είχε αυτό το υπέροχο διθέσιο (κλασικό πλέον) αυτοκίνητο στη χώρα των θηριωδών V8.
Το AC Ace στην Αμερική κόστιζε όσο ένα… μικρό σπίτι. Γίνεται, λοιπόν, εύκολα κατανοητό πως παρά το γεγονός ότι οι γραμμές του αμαξώματος άρεσαν πολύ στο αμερικανικό κοινό, η υψηλή τιμή του σε συνδυασμό με τη φλεγματική βρετανική καταγωγή και τους μικρούς (για τα αμερικανικά δεδομένα) κινητήρες, δεν του επέτρεψαν να διαπρέψει όσον αφορά τους απόλυτους αριθμούς των πωλήσεων. Όπως όμως προαναφέραμε, το AC Ace άρεσε τόσο, που έγινε η βάση για ένα άλλο «ιερό τέρας» της αυτοκίνησης, τη γνωστή τοις πάσι… AC Cobra.
