Fiat 500D
Το 1957 οπότε και πρωτοεμφανίστηκε το Fiat 500 (το Fiat 500D έκανε την εμφάνισή του το 1960), ο σχεδιαστής της Fiat, Dante Giacosa χρειάστηκε να υπερασπιστεί το μέγεθος και τη σχεδίαση του «μωρού» της ιταλικής εταιρείας λέγοντας: «Όσο μικρό κι αν είναι ένα αυτοκίνητο, πάντα θα είναι πιο άνετο από ένα σκούτερ».
Εκείνη την εποχή μπορεί να είχε δίκαιο, αλλά σήμερα υπάρχουν σκούτερ που (μάλλον) μπορούν να θεωρηθούν πιο άνετα από το 500D. Παρόλα αυτά σχεδόν κανείς δεν ονειρεύεται μία βόλτα στους επαρχιακούς ή παραθαλάσσιους δρόμους της Ιταλίας με… σκούτερ. Οι περισσότεροι σκεφτόμαστε υπέροχες διαδρομές στην γειτονική χώρα, παρέα με το «μωρό» της Fiat.
Μαζί με εμάς (και τον Dante) συμφώνησαν άλλοι τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι που απέκτησαν το Fiat 500 σε κάποια από τις εκδόσεις του.
Πιο mini κι από το Mini.
Το «Φιατάκι» όχι μόνο πρωτοεμφανίστηκε 2 χρόνια νωρίτερα από τον βρετανό θρύλο, αλλά ήταν κυριολεκτικά και… «πιο mini», αφού ήταν περίπου 7,5 εκατοστά μικρότερο σε μήκος.
Αρχικά «φορούσε» έναν κινητήρα 479cc με ό,τι κι αν σήμαινε αυτό από πλευράς επιδόσεων (ποιων;).
Το 1960 έκανε την εμφάνισή του το Fiat 500D με τον κινητήρα να έχει φτάσει τα… εξωπραγματικά 499.5cc.
Τώρα πια, το 500ρακι ήταν ικανό να «πιάνει» τα 96km/h χωρίς να χρειάζεται να κινείται στην… κατηφόρα (και με ούριο άνεμο)!
Το Fiat 500 από το 1957 έως και το 1977 οπότε και σταμάτησε η παραγωγή του, παρήχθει σε πάνω από 4.000.000 αυτοκίνητα όλων των εκδόσεων. Οι πιο γνωστές εκδόσεις είναι αυτές του saloon, του cabriolet και της έκδοσης Giardiniera estate. Η πιο γρήγορη έκδοση ήταν αυτή του Carlo Abarth με το γνωστό σκορπιό να «δίνει φτερά» στο ασθενικό Fiat.
Κινητήρας
Ο αερόψυκτος δικύλινδρος κινητήρας είχε, όπως προαναφέραμε, στις πρώτες εκδόσεις 479cc και αργότερα έφτασε τα 499,5cc.
Ήταν τοποθετημένος πίσω και απέδιδε (κρατηθείτε) 17,5 bhp (όχι δεν βάλαμε κατά λάθος ένα κόμμα μεταξύ του επτά και του πέντε) στις 4400rpm.
Μπορεί οι αριθμοί να… μην «πείθουν», αλλά ο μικρός κινητήρας ήταν «σπίρτο αναμμένο» και μπορούσε να κινήσει το μικρό και ελαφρύ αυτοκίνητο με αξιοπρέπεια και ιδιαίτερα ευχάριστα. Μάλιστα με τον καιρό αποδείχθηκε και «τέρας» αξιοπιστίας αφού μπορούσε να κινείται για ώρες σε πραγματικά σβέλτους ρυθμούς.
Αμάξωμα
Τα αμαξώματα ήταν αρκετά και με διάφορες παραλλαγές. Το Saloon συχνά είχε ένα άνοιγμα (τύπου ηλιοροφής) πάνω από τα κεφάλια οδηγού και συνοδηγού. Επιπλέον υπήρχε η έκδοση Cabriolet, με την οροφή να ανοίγει πολύ περισσότερο, αλλά με τα πλαίσια των θυρών και του “τόξου” του αμαξώματος πάνω από αυτές, να παραμένουν «σταθερά». Αυτό είχε ως αποτέλεσμα το χαρακτηριστικό σχήμα του Fiat 500D Cabriolet.
Στα πρώτα μοντέλα (και ως το 1965) οι πόρτες άνοιγαν «ανάποδα» (Suicide Doors), αν και η έκδοση Giardiniera (κοινώς το… station wagon του Fiat 500) κράτησε τις suicide doors έως το 1977.
Το Fiat 500D ήταν δίθυρο και… τετραθέσιο. Στην πραγματικότητα μπροστά μπορούσαν να καθίσουν δυο ενήλικες που… συμπαθούσαν ο ένα τον άλλον, ενώ πίσω θα μπορούσε να καθίσει ένας ενήλικας γυρισμένος στα πλάγια ή τα… ψώνια από το μπακάλικο.
Μπροστά (στο καπό) βρισκόταν το ρεζερβουάρ, η μπαταρία, ο εφεδρικός τροχός και έμενε και ένας μικρός χώρος για το καπέλο, τα γάντια (και ίσως) και την ομπρέλα της κυρίας.
Το εσωτερικό ήταν σπαρτιάτικο. Ένα τιμόνι δυο ακτίνων, ένα στρογγυλό όργανο στο κέντρο πίσω από το τιμόνι και δυο-τρεις διακόπτες αποτελούσαν το ταμπλό του Fiat 500D. Δεν υπήρχε ούτε καν δείκτης βενζίνης. Υπήρχε μόνο ένα φωτάκι που άναβε περίπου 50 – 60 χιλιόμετρα πριν χρειαστεί να αρχίσουμε το σπρώξιμο. Κι αν σκεφτούμε πως εκείνη την εποχή το να… καεί ένα λαμπάκι δεν ήταν και κάτι ιδιαίτερα δύσκολο, μπορούμε να φανταστούμε τις σκηνές απείρου κάλλους που πρέπει να είχαν εκτυλιχθεί στους ιταλικούς (και όχι μόνο) δρόμους.
Ιταλός Δαυίδ
«Μικρό, με αδύναμο κινητήρα και ασθενικές επιδόσεις» θα ήταν ένας ειλικρινής χαρακτηρισμός μεν, αλλά θα… έχανε όλη την ουσία δε.
Κάποιες φορές δεν έχουν σημασία οι απόλυτοι αριθμοί. Δεν παίζει ρόλο στα πόσα δευτερόλεπτα «πιάνει» τα 0-100 (ΑΝ τα πιάνει), ούτε η ιπποδύναμη, η ροπή ή η τελική ταχύτητα.
Κάποιες φορές χρειάζεται το αυτοκίνητο να είναι απλά αξιαγάπητο. Να είναι ευχάριστο, να απολαμβάνουμε τη βόλτα μαζί του, αλλά και να το θαυμάζουμε όταν είναι σταματημένο. Το Fiat 500D σε αυτόν τον τομέα τα καταφέρνει υπέροχα. Από όπου κι αν το κοιτάξουμε μας δίνει την εντύπωση ότι μας… χαμογελάει! Είναι όμορφο, γλυκό και ευχάριστο. Επίσης είναι οικονομικό, αξιόπιστο και έδωσε σε εκατομμύρια ανθρώπους τη δυνατότητα να κινούνται αυτόνομα και με αξιοπρέπεια.
Ε, ναι. Αυτά και μόνο φτάνουν για να γίνει ένα αυτοκίνητο θρύλος και το Fiat 500D έχει ακόμα περισσότερα χαρίσματα που μόνο ένας ιδιοκτήτης του τα γνωρίζει και, φυσικά, τα απολαμβάνει.
Άλλωστε, για σκεφτείτε… έχετε δει θλιμμένο άνθρωπο μέσα σε 500αρακι;
[/et_pb_text][/et_pb_column][/et_pb_row][/et_pb_section]
